piątek, 31 marca 2017

Uzależniony od wysiłku



Ostatni trening, nie-trening areobowy miałem tydzień temu, w ubiegłą środę, poszedłem na basen i trochę popływałem. W czwartek chciałem iść pobiegać, ale planowałem wyjazd w Gorce w piątek rano i nie udało się wcisnąć biegania w wir przygotowań. Ostatecznie w piątek w Gorce nie pojechałem, nie udało się pozamykać wszystkich spraw przed wyjazdem, pojechałem w sobotę wczesnym rankiem.

W górach było fantastycznie, najpierw poszedłem żółtym szlakiem na Turbacz, nocleg w schronisku na Turbaczu, potem przejście pasmem do schroniska PTTK Stare Wierchy, żeby w końcu zejść zielonym szlakiem do punktu startu, do samochodu na parkingu w Nowym Targu. Wróciłem w niedzielę późnym wieczorem.

W poniedziałek czułem mocno zmasakrowane mięśnie po górach, jednak to zupełnie inny rodzaj wysiłku niż ten, który wykonuję regularnie w Warszawie.

Chciałem pójść na basen we wtorek, ale załączył mi się niepostrzeżenie tryb leniuszka. We środę obowiązki w pracy, wyszedłem po prawie jedenastu godzinach, na nic nie miałem siły. Dramat zaczął się we środę, już po południu wiedziałem co się święci. Bóle głowy, czułem, że mózg mi puchnie pod czaszką, kości także zaczęły pobolewać, o rety, ale jazda. Wiedziałem, czego mi brakuje. Wysiłku areobowego. W końcu minęło już siedem dni od środy. Organizm błagał, prosił, domagał się wysiłku.

Nie wahałem się nawet przez chwilę jak spędzić dzisiejszy wieczór po pracy. Pięćset metrów przepłynięte na basenie w niecałe 22 minuty zadziałały lepiej niż sto apapów, dwieście ibupronów i trzysta tabelek z krzyżykiem razem wziętych.

Po treningu czułem się jak narkoman, który dostał swoją dawkę. Błogostan. Siedem lat biegania i nie tylko biegania zrobiło swoje. Tysiące kilometrów. W niedzielę rano chcę, wróć, stop, muszę pobiegać po lesie, już nie mogę się doczekać. Poniżej kilka zdjęć z Gorców.

ahoj!


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz